INNE EBOOKI AUTORA
Koszyk
Ku afirmacji życia
Pedagogiczne podstawy pomyślnej egzystencji
Autor:
Wydawca:
Format:
Książka zatytułowana Ku afirmacji życia. Pedagogiczne podstawy pomyślnej egzystencji wyraża troskę autorki o zachowanie miłości życia i sympatii dla świata w trudnych warunkach rozwoju neoutylitarnej i technocentrycznej cywilizacji współczesnej. Autorka obszernie uzasadnia, że afirmacja życia stanowi podstawę teorii i praktyki wychowania, a zarazem warunek pomyślnej egzystencji człowieka. Afirmacja życia – rozumiana tu jako wartość witalno-moralna, postawa egzystencjalna, składnik atmosfery i sytuacji wychowawczej, a także jako cel, zasada, metoda i środek wychowania – jest fundamentem jakości procesu wychowania. Z punktu widzenia współczesnych osiągnięć pedagogicznych autorka polemizuje z głównymi założeniami hedonizmu etycznego i psychologicznego oraz przedstawia oryginalne sposoby realizacji takich jakości idealnych, jak: godność, autentyczność, odwaga, sprawiedliwość i wielkoduszność. Charakteryzuje również deontyczne oraz diagnostyczne, profilaktyczne i terapeutyczne znaczenie afirmatywnych doświadczeń życiowych człowieka.
Merytoryczną oraz metodologiczną warstwę pracy mogą konstruktywnie spożytkować przedstawiciele środowiska naukowego pedagogów, filozofów, psychologów i socjologów, podejmujący w swych badaniach problematykę kształtowania pomyślnej egzystencji ludzkiej (dobrego życia). W treści książki można odnaleźć liczne inspiracje dla nauczycieli i pedagogów szkół podstawowych, gimnazjów, szkół ponadgimnazjalnych, a nawet nauczycieli akademickich. Na uwagę nauczycieli zasługują zagadnienia prakseologiczne wskazujące afirmację życia jako twórczą postawę człowieka, ważną potrzebę ludzką, przywilej i zobowiązanie, a także budulec pedagogicznego autorytetu. Publikacja może być również adresowana do reprezentantów innych gałęzi nauki, np. kulturoznawców, lekarzy, prawników, ekonomistów i architektów. Inspiracje naukowe połączone z wezwaniem do nieinstrumentalnego traktowania natury ożywionej i nieożywionej mogą odnaleźć w książce także przedstawiciele nauk przyrodniczych. Rodzice pragnący wychować swoje dzieci w szacunku dla najgłębszych tajemnic istnienia, a zarazem w atmosferze afirmowania życia, będą mieli okazję skorzystać z wielu zawartych w niej treści.
| Rok wydania | 2011 |
|---|---|
| Liczba stron | 674 |
| Kategoria | Pedagogika ogólna |
| Wydawca | Uniwersytet Śląski |
| ISBN-13 | 978-83-8012-653-4 |
| Numer wydania | 1 |
| Język publikacji | polski |
| Informacja o sprzedawcy | ePWN sp. z o.o. |
POLECAMY
Ciekawe propozycje
Mała księga pozytywnych afirmacji i...
do koszyka
Sztuka afirmacji. Uwolniona potęga...
do koszyka
Zdrowe wibracje śpiewnych afirmacji
do koszyka
Afirmacja wspierająca. 160 kart...
do koszyka
Afirmacje – Akceptacja siebie
do koszyka
Afirmacje asertywności
do koszyka
Afirmacje bogactwa
do koszyka
Afirmacje dla kobiet w ciąży
do koszyka
Spis treści
| Spis treści | |
| Wprowadzenie / | 15 |
| Wyjaśnienia terminologiczne: afirmacja życia, wychowanie do afirmacji życia, szczęście, pomyślność, radość, egzystencja (15) • Stan wiedzy z zakresu prezentowanej problematyki, eksploatacja źródeł (20) • Znaczenie podjętych badań z „pogranicza” antropologii filozoficznej i teorii wychowania dla rozwoju nauk humanistycznych (26) • Felicytologia pedagogiczna — współczesny nurt wychowania (31) • Szczegółowa struktura rozprawy (35) • Słowa wdzięczności (44) | |
| 1. Poznanie duchowych fenomenów eudajmonologii — założenia metodologiczne badań własnych / | 47 |
| 1.1. Przedmiot badań, problemy badawcze, główne tezy i cele badań / | 49 |
| 1.2. Uzasadnienie wyboru metod badania fenomenu afirmacji życia / | 52 |
| 1.3. Dyskusja nad pedagogicznym a priori — próba przezwyciężenia sceptycyzmu poznawczego / | 59 |
| 1.3.1. Fenomenologiczne badanie wartości, idei i ideałów wychowania / | 63 |
| 1.3.2. Postawa miłości, pokory i samoopanowania — fenomenologiczny styl pracy naukowej / | 66 |
| 1.3.3. Poszukiwanie podstawy pewności wiedzy a afirmacja ludzkiego poznania / | 69 |
| 1.3.4. Fenomenologiczna rekonstrukcja sensu a sens wychowania / | 70 |
| 1.4. Hermeneutyczna jedność poznania i rozumienia — struktura autorefleksji i uzasadniania w nauce / | 72 |
| 1.5. System jako konsekwencja fenomenologicznej ścisłości metodologicznej / | 76 |
| 1.5.1. Pedagogika normatywna — przeciw redukcji sensu życia ludzkiego i sensu wychowania / | 78 |
| 1.5.2. Pułapki scjentystycznego modelu pedagogiki / | 81 |
| 1.6. Felicytologiczny mikrosystem wychowania / | 83 |
| 1.7. Afirmacja życia — społeczny, kulturowy i biologiczny fenomen ludzkiej egzystencji / | 90 |
| 1.7.1. Afirmacja życia jako fenomen społeczny / | 90 |
| 1.7.2. Afirmacja życia — kulturowy fenomen. Kultury i społeczności afirmujące życie / | 94 |
| 1.7.3. Afirmacja życia — fenomen biologiczny. Natura afirmacji życia / | 98 |
| 1.7.4. Ontogenetyczna względna stałość ludzkiej radości życia / | 101 |
| 1.8. Konstytucja świadomości czasu uczuć ludzkich — afirmacja życia a czasoprzestrzeń / | 108 |
| 1.8.1. Wewnętrzna świadomość czasu życia uczuciowego człowieka w wymiarze fenomenologicznym / | 110 |
| 1.8.2. Czasowy byt afirmacji życia oraz życiowej radości / | 111 |
| 1.8.3. Czas psychicznego dobrostanu — wieczny niedosyt i niepokój w dążeniu do zaspokojenia / | 112 |
| 1.8.4. Czasoprzestrzenna rzeczywistość eudajmonicznych fenomenów przeżyciowych / | 114 |
| 1.8.5. Współczesne samozatarcie pogodnej przestrzeni życiowej / | 116 |
| 1.8.6. Nerwica a percepcja czasu / | 117 |
| 2. Polemika z hedonizmem etycznym i psychologicznym / | 121 |
| 2.1. Niejednorodność eudajmonologii jako teorii kształtowania życia szczęśliwego / | 122 |
| 2.1.1. Demokrytejska euthymia — pierwowzór eudajmonologii / | 126 |
| 2.1.2. Arystypowa teoria hedonizmu i szkoła cyrenajska / | 128 |
| 2.1.3. Sokratejskie i Platońskie pojmowanie szczęścia / | 129 |
| 2.1.4. Cnota — szczęście w ujęciu Zenona z Kition a stoicki spokój / | 131 |
| 2.1.5. Plutarcha pogoda ducha / | 133 |
| 2.1.6. Epikurejska ataraksja — pochwała życia w roztropnym pokoju ducha / | 134 |
| 2.2. Grecka eudaimonia i chrześcijańska pogoda ducha — filary europejskiej kultury afirmacji życia / | 137 |
| 2.2.1. Arystotelesowska doktryna „środka”, czyli pochwała doskonałego zharmonizowania człowieka / | 137 |
| 2.2.2. Franciszkańskie poważanie dla natury / | 139 |
| 2.3. Nihilizm hedonistycznej postawy życiowej / | 147 |
| 2.3.1. Krytyka hedonizmu osobistego / | 148 |
| 2.3.2. Niedomogi eudajmonizmu społecznego, czyli tak zwanego utylitaryzmu / | 152 |
| 2.3.2.1. Eudajmonika Jeremy’ego Benthama / | 152 |
| 2.3.2.2. Utylitaryzm Johna Stuarta Milla / | 157 |
| 2.3.3. Zasadnicze zarzuty wobec teorii utylitarystycznej / | 158 |
| 2.3.4. Kierunki spożytkowania dyskursu nad hedonizmem w praktyce pedagogicznej / | 163 |
| 2.4. Wyzwolenie radości życia spod hegemonii hedonizmu — ekspiacja niektórych kategorii felicytologii / | 166 |
| 3. Realizacja jakości idealnych w procesie wychowania / | 173 |
| 3.1. Struktura interakcji między wartościami ludzkiej aksjosfery / | 174 |
| 3.1.1. Symbiotyczne powiązania jakościowe w obrębie systemu wartości / | 175 |
| 3.1.2. Stosunek szczęścia do moralności / | 180 |
| 3.1.3. Relacja szczęścia do frustracji / | 182 |
| 3.2. Życie jako własność konstytutywna i podstawa urzeczywistniania innych wartości / | 182 |
| 3.2.1. Sakralność życia w etyce chrześcijańskiej / | 184 |
| 3.2.2. Wychowanie jako kształtowanie stosunku człowieka do wartości życia / | 185 |
| 3.3. Radość związana z poszanowaniem godności człowieka / | 188 |
| 3.3.1. Funkcja pojęcia godności w etyce i pedagogice / | 189 |
| 3.3.2. Godność — naturalne wyposażenie osoby ludzkiej / | 191 |
| 3.3.3. Godność osoby ludzkiej a prawa człowieka / | 192 |
| 3.3.4. Złożona semantyka pojęcia „godność” / | 196 |
| 3.3.5. Poszanowanie godności człowieka jako afirmacja wartości osoby ludzkiej / | 197 |
| 3.3.6. Nauka człowieczeństwa przez wychowanie / | 198 |
| 3.3.7. Wychowanie jako doświadczanie aksjologicznej wielkości człowieka / | 200 |
| 3.3.8. Godność i honor — etapy introcepcji wartości osobistej człowieka / | 202 |
| 3.3.9. Godność osobista a społeczne otoczenie człowieka — zachowanie godności w społecznościach ludzkich / | 202 |
| 3.3.10. Uznanie godności ucznia i nauczyciela w szkole / | 203 |
| 3.3.11. Korelacja między godnością a afirmacją życia / | 206 |
| 3.3.12. Współczesny kryzys człowieczeństwa czy permanentna niedoskonałość człowieka? / | 207 |
| 3.3.13. Potrzeba uszanowania człowieczeństwa — źródło integratywnych dążeń społecznych / | 207 |
| 3.3.14. Felicytologia pedagogiczna w służbie człowiekowi / | 209 |
| 3.3.15. Poważanie dla prawdy — podstawa doświadczania osobistej godności / | 210 |
| 3.4. Autentyzm radości życia / | 212 |
| 3.4.1. Być sobą oznacza być osobą — autentyczność jako forma wierności ludzkiej naturze / | 213 |
| 3.4.2. Autentyczność a spontaniczność / | 214 |
| 3.4.3. Zadowolenie z pozostawania sobą i „ciężar” nieautentyczności / | 216 |
| 3.4.4. Zaprzeczenia kultury autentyczności — nihilistyczne wzorce kulturowe / | 218 |
| 3.4.5. Technocentryzm i los idei autentyczności / | 220 |
| 3.4.6. Autentyczne więzi międzyludzkie — fundament afirmacji życia / | 221 |
| 3.4.7. Rola społeczna a postawa defensywna wobec samego siebie / | 222 |
| 3.4.8. Autentyczność a życiowa pomyślność / | 224 |
| 3.4.9. Utrata radości życia — koszt niepowodzeń człowieka w dążeniu do bycia sobą / | 225 |
| 3.4.10. Prawdziwość instytucji społecznych — wychowanie do autentyczności w szkole i na uniwersytecie / | 226 |
| 3.4.11. Wewnętrzna zgodność — rdzeń poczucia godności i ostoja akceptacji życia / | 228 |
| 3.4.12. Między pierwotną naturalnością a prawdziwością wtórną — pedagogika autentyczności przeżyć / | 232 |
| 3.5. Immanentna pogoda odwagi i etycznej dzielności / | 233 |
| 3.5.1. Związek aretologii z naukami pedagogicznymi / | 235 |
| 3.5.2. Ludzka odwaga — syntonia afirmacji życia i autodeterminacji / | 238 |
| 3.5.3. Odwaga a strach i lęk / | 240 |
| 3.5.4. Dzieje ludzkiej odwagi / | 241 |
| 3.5.5. Odwaga wychowania / | 243 |
| 3.5.6. Odwaga a autorytet pedagogiczny / | 245 |
| 3.5.7. Aprobatywne wychowanie w odwadze / | 246 |
| 3.5.8. Wypaczenia idei odwagi, pozory męstwa / | 247 |
| 3.5.9. Pokonywanie tchórzostwa i innych zachowań lękowych w szkolnym środowisku wychowującym / | 250 |
| 3.5.10. Kształtowanie odwagi cywilnej w rodzinie / | 252 |
| 3.5.11. Wybrane klasyfikacje odwagi ludzkiej — ujęcie szerokie / | 253 |
| 3.5.12. Odmiany odwagi ludzkiej — ujęcie analityczne / | 257 |
| 3.5.12.1. Odwaga cywilna / | 258 |
| 3.5.12.2. Odwaga mądrości / | 258 |
| 3.5.12.3. Odwaga — niespecyficzna postać nadziei na zwycięstwo zewnętrzne i moralne / | 260 |
| 3.5.12.4. Odwaga bycia szczęśliwym oraz przejawiania afirmacji życia / | 260 |
| 3.5.12.5. Odwaga bycia sobą — dzielność zachowywania własnej autentyczności / | 262 |
| 3.5.12.6. Odwaga bezkompromisowości i rozsądnego konformizmu / | 263 |
| 3.5.12.7. Odwaga istnienia i męstwo bycia / | 263 |
| 3.5.12.8. Odwaga znoszenia cierpień i trudów życia / | 264 |
| 3.5.12.9. Odwaga przezwyciężania rozpaczy, beznadziei i negacji życia / | 265 |
| 3.5.12.10. Odwaga godziwego życia / | 265 |
| 3.5.12.11. Odwaga transgresji, samorozwoju i autokreacji / | 266 |
| 3.6. Sprawiedliwość i afirmacja życia / | 267 |
| 3.6.1. Wartość sprawiedliwości w procesie wychowania / | 269 |
| 3.6.2. Sprawiedliwość — fundament etycznej dzielności człowieka / | 270 |
| 3.6.3. Typy sprawiedliwości ludzkiej cenione w wychowaniu i ich kwalifikacja / | 272 |
| 3.6.4. Spór semiotyczny o istotę sprawiedliwości / | 276 |
| 3.6.5. Sprawiedliwa opieka i wychowanie do sprawiedliwości / | 279 |
| 3.6.6. Postawa miłosiernej sprawiedliwości — implikacje etyczne i pedagogiczne / | 281 |
| 3.6.7. Sprawiedliwość — „pierwsza cnota społecznych instytucji” / | 282 |
| 3.6.8. Szkolna sprawiedliwość — respektowanie normy sprawiedliwości przez nauczycieli i uczniów / | 285 |
| 3.6.9. Sprawiedliwość czy niesprawiedliwość placówek opiekuńczo-wychowawczych? / | 287 |
| 3.7. Nadzieja wielkoduszności / | 288 |
| 3.7.1. Dobro ontologiczne jako doświadczenie afirmacji życia / | 289 |
| 3.7.2. Dobro moralne — nadzieja na utrzymanie się w szczęśliwym istnieniu / | 292 |
| 3.7.3. Zachowanie wielkoduszne jako czyn supererogacyjny / | 294 |
| 3.7.4. Miłość ludzkiej duchowości — antyteza małoduszności w wychowaniu / | 295 |
| 3.7.5. Wielkoduszna hojność bytu a kształtowanie postawy wielkoduszności w procesie wychowania / | 297 |
| 3.7.6. Wielkoduszność — doskonała forma życia szczęśliwego / | 299 |
| 4. Afirmatywny sens twórczości ludzkiej / | 301 |
| 4.1. Afirmacja życia a twórcza identyczność człowieka / | 302 |
| 4.1.1. Dialektyka i tajemnica procesu twórczego / | 303 |
| 4.1.2. Sens życia — twórcze przezwyciężenie nonsensu / | 304 |
| 4.1.3. Deontyczny wymiar ludzkiej kreatywności / | 306 |
| 4.1.4. Indeterminatywny wymiar kreacji człowieka / | 307 |
| 4.1.5. Ontologiczny wymiar twórczości / | 309 |
| 4.1.6. Wysiłek zachowania potrzeby tworzenia w cywilizacji informatycznej / | 309 |
| 4.2. Felicytologia pracy naukowej / | 312 |
| 4.2.1. Epistemiczny sceptycyzm — tonizacja niebezpieczeństw hiperoptymizmu / | 314 |
| 4.2.2. Pokorna negacja zastanego — optymistyczne „wejście” w obszar prawdy naukowej / | 316 |
| 4.2.3. Osobliwe wydarzenia psychiki ludzkiej — rodowód nauki / | 318 |
| 4.2.4. Ontologiczne zdziwienie — składowa afirmacji życia jako „prapoczątek” nauki / | 319 |
| 4.2.5. Entuzjazm jako nadprzyrodzony pierwiastek w człowieku / | 320 |
| 4.2.6. Pasjonująca jedność różnorodnych nauk / | 323 |
| 4.2.7. Praca twórcza — samodzielne pokonanie samotności / | 325 |
| 4.2.8. Wierność ludzi nauki — wytrwałość w zadowalającej aktywności / | 326 |
| 4.2.9. Autonomia uniwersytetu a kultura afirmacji życia / | 328 |
| 4.2.10. Dostojeństwo uniwersytetu / | 331 |
| 4.2.11. Ufność i zaufanie w życiu uczonych / | 332 |
| 4.2.12. Satysfakcja wysiłku moralnego i intelektualnego twórców kultury / | 333 |
| 4.2.13. Nauka — sposób trwania przy życiu / | 335 |
| 4.2.14. Ideał współczesnego uczonego — wyspecjalizowany mędrzec i pogodny humanista / | 339 |
| 4.2.15. Radość i odpowiedzialność w pracy naukowej / | 341 |
| 4.2.16. Nadzieja konceptualizowania, procesu tworzenia oraz rezultatu, czyli dzieła / | 343 |
| 4.2.17. Zobowiązania uczonych względem przyjemności życia umysłowego / | 344 |
| 4.3. Praktykowanie teorii w ethosie nauki. Optymizm teoriopraktyki / | 346 |
| 4.3.1. Komplementarność nauk teoretycznych i praktycznych / | 348 |
| 4.3.2. Benedyktyńska praca nad zniesieniem barier między teorią a empirią / | 350 |
| 4.3.3. Episteme i phronesis we współczesnej scholiologii / | 351 |
| 4.3.4. Uniwersytet jako zinstytucjonalizowana teoria naukowa / | 353 |
| 4.3.5. W obronie „bezproduktywnej” teorii / | 355 |
| 4.3.6. Konsekwencje rozdarcia między pragmatofobią i symbolomanią a pragmatomanią i symbolofobią w naukach pedagogicznych / | 357 |
| 4.3.7. Rodzaje powiązań teorii z praktyką — dyskurs Immanuela Kanta z Christianem Garvem / | 359 |
| 4.3.8. Absurdy teorii i klęski praktyki / | 362 |
| 4.3.9. Pedagogika, czyli system teoretyczno-praktyczny / | 364 |
| 4.4. Afirmacja potencjalności człowieka w procesie edukacyjnym / | 366 |
| 4.4.1. Natura optymalności człowieka / | 367 |
| 4.4.2. Rozwój struktur epistemicznych oraz intuicji szczęścia / | 369 |
| 4.4.3. Tożsamość bytu osobowego i jego psychiczno-duchowa integracja / | 370 |
| 4.4.4. Mechanizmy transgresji i transcendencji / | 371 |
| 4.4.5. Deontologizacja człowieka w procesie wychowania / | 372 |
| 4.4.6. Język — pole emanacji człowieczeństwa / | 372 |
| 4.4.7. Ewolucja pierwotnych afektów i emocji w uczuciowość „wyższą” / | 373 |
| 4.4.8. Śmiech i uśmiech — przejawy afirmatywnej więzi człowieka z bytem / | 374 |
| 4.4.9. Wolność, wolna wola i inne wolitywne struktury ludzkiego charakteru / | 375 |
| 4.4.10. Ludzkie sumienie a konstruowanie sensu życia / | 376 |
| 4.4.11. Doskonałe wychowanie — istota ludzkiego geniuszu / | 377 |
| 4.4.12. Od aktualizacji zamiłowań do rozkwitu ludzkiego talentu — ujęcie prakseologiczne / | 378 |
| 5. Felicytologia pedagogiczna wobec ludzkiego szczęścia i nieszczęścia / | 381 |
| 5.1. Współczesny „podbój” szczęścia — zagrożenie afirmacji życia w cywilizacji technicznej / | 382 |
| 5.1.1. Utopia hiperoptymizmu związanego z facylitacją życia / | 383 |
| 5.1.2. Przyspieszenie tempa życia a afirmowanie istnienia / | 385 |
| 5.1.3. Zmęczenie industrialne i przeciążenie sensoryczne — utrudnienia w ekspresji radości życia / | 386 |
| 5.1.4. Regenerujące oddziaływanie środowiska naturalnego a ekspansja technosfery / | 389 |
| 5.1.5. Urzeczowienie człowieczeństwa i rozrost mentalności „kupieckiej” — inercja akceptacji życia / | 390 |
| 5.1.6. „Zoperowane” nieszczęście — mikrochirurgiczne manipulacje systemem afektywnym człowieka / | 391 |
| 5.1.7. Wypieranie niepokoju egzystencjalnego przez niepokój konsumpcyjny / | 392 |
| 5.1.8. Atrofia ludzkiej uczuciowości „wyższej” — syndrom zanikania „życia żarliwego” / | 394 |
| 5.1.9. Nowe odmiany lęku cywilizacyjnego — zaburzenia chęci życia / | 394 |
| 5.2. Niedobory afirmacji życia jako źródło różnych form ludzkiego ubóstwa / | 398 |
| 5.2.1. Ubóstwo materialne — powszechny los ludzkości / | 399 |
| 5.2.2. Zubożenie i przepych — specyficzne zakłócenia między istnieniem a posiadaniem / | 401 |
| 5.2.3. Integracyjne powołanie felicytologii pedagogicznej / | 403 |
| 5.2.4. Zubożenie duchowych odniesień międzyludzkich / | 405 |
| 5.2.5. Od etyki globalnej odpowiedzialności do wychowania w afirmatywnej odpowiedzialności zbiorowej / | 405 |
| 5.2.6. Deficyty afirmacji życia a patogeneza niedostosowania społecznego / | 408 |
| 5.2.7. Radykalne zło — największe nieszczęście ludzkości / | 409 |
| 5.2.8. Ubóstwo obcowania społecznego / | 411 |
| 5.2.9. Ubóstwo uniwersytetów i społeczna marginalizacja nauki / | 412 |
| 5.3. Niepełnosprawność jako egzemplifikacja heroicznej drogi ku afirmacji życia / | 415 |
| 5.3.1. Człowiek z niepełnosprawnością a rozwój naukowych specjalizacji / | 416 |
| 5.3.2. Człowiek — osoba „niepełnosprawna” / | 416 |
| 5.3.3. Radość życia i cierpienie — sensotwórcze budulce osobowości / | 418 |
| 5.3.4. Zdolność do samowychowania i autoterapii — przejaw psychospołecznego zdrowia osoby niepełnosprawnej / | 420 |
| 5.4. Schyłek indywidualnego życia człowieka — wtórna radość życia / | 423 |
| 5.4.1. Sublimacja lęku przed upływem czasu i śmiercią / | 424 |
| 5.4.2. Sublimacja lęku przed samotnością / | 428 |
| 5.4.3. Sublimacja lęku przed cierpieniem i chorobą / | 430 |
| 5.4.4. Tonizacja lęku metafizycznego / | 432 |
| 5.4.5. Wola życia — chęć życia przedsięwzięta wobec możliwego braku bytu / | 433 |
| 5.4.6. Wtórna afirmacja życia — w obrębie systemu decyzyjnego osoby dorosłej / | 434 |
| 5.4.7. Autoafirmacja odrębności i intymności indywidualnego istnienia / | 435 |
| 5.4.8. Nadzieja osób starzejących się jako radość cierpliwego oczekiwania / | 437 |
| 5.4.9. Pogoda ducha — rezultat czci dla wszelkiego życia / | 443 |
| 5.4.10. Pokój wewnętrzny jako alternatywa dla egzystencjalnego niepokoju / | 446 |
| 5.4.11. Ontogenetyczna i filogenetyczna względna stałość vs zmienność ludzkiej radości życia — spojrzenie ewolucyjne / | 447 |
| 5.4.12. Domy „spokojnej starości” — społeczne instytucje smutku / | 450 |
| 5.4.13. Młodość uniwersytetów trzeciego wieku i klubów seniora / | 451 |
| 5.4.14. Tajemnica pogodnego starzenia się / | 453 |
| 5.5. Satysfakcja, ambiwalencja i dekadencja pracy ludzkiej / | 455 |
| 5.5.1. Praca — przejaw szczególnej nadziei człowieka / | 455 |
| 5.5.2. Praca jako siła etyczna / | 457 |
| 5.5.3. Satysfakcjonujący trud ludzkiej pracy / | 458 |
| 5.5.4. Praca — czynnik pokonania nihilizmu / | 460 |
| 5.5.5. Oświata jako radosny dar pracy umysłowej / | 461 |
| 5.5.6. Ambiwalencja ludzkiej pracy / | 462 |
| 5.5.7. Dekadencja współczesnej pracy człowieka, czyli fatalizm procesu pracy / | 464 |
| 5.6. Nihilistyczne wzorce kulturowe w społeczeństwie globalnym / | 468 |
| 5.6.1. Natura pesymizmu i innych odmian negacji życia / | 469 |
| 5.6.2. Ofensywa antywartości — „śmierć” wewnątrz procesu życia / | 472 |
| 5.6.3. Terroryzm jako aberracja aksjologiczna współczesnego świata / | 476 |
| 5.6.4. Totalitaryzm — tyrania bez cienia optymizmu / | 478 |
| 5.6.5. Satanizm — uderzenie w deontyczną strukturę człowieka / | 481 |
| 6. Wychowanie jako doświadczanie uprawnionej etycznie afirmacji życia / | 483 |
| 6.1. Noetyczne i prakseologiczne atrybuty afirmacji życia / | 484 |
| 6.1.1. Teleologiczny wymiar ludzkiego dążenia do szczęścia — afirmacja życia jako kryterium celów wychowania / | 485 |
| 6.1.2. Afirmacja życia — noetyczna wartość wychowawcza / | 489 |
| 6.1.3. Afirmacja życia jako idea, składowa współczesnego ideału wychowania, tworzywo wzorca i wzoru osobowego / | 490 |
| 6.1.4. Zasada afirmacji życia i metoda wychowania przez radość życia / | 493 |
| 6.1.5. Rozwój postawy afirmacji życia w kontekście sytuacji wychowawczej i atmosfery wychowania / | 494 |
| 6.1.6. Egzystencjalna postawa radości życia — rezultat pomyślnego procesu wychowania / | 497 |
| 6.1.7. Wychowanie jako proces zorganizowania ludzkich zjawisk afektywnych w postawy wobec życia / | 498 |
| 6.1.8. Wychowanek afirmujący życie — identyfikacja i oddziaływanie pedagogiczne / | 502 |
| 6.2. Afirmacja życia jako budulec pedagogicznego autorytetu / | 505 |
| 6.2.1. Kryzys autorytetów czy kryzys terminu „autorytet”? / | 505 |
| 6.2.2. Autorytety rzeczywiste i rzekome w wychowaniu człowieka / | 508 |
| 6.2.3. Relacje między autorytetem kompetencyjnym i autorytetem moralnym / | 513 |
| 6.2.4. Społeczny i pedagogiczny sens budowania postaw autorytatywnych / | 516 |
| 6.2.5. Znaczenie klaryfikacji zakresów pojęć: „wychowanie autorytatywne”, „wychowanie autokratyczne”, „wychowanie autorytarne” w felicytologii pedagogicznej / | 517 |
| 6.2.6. Autorytatywność i wychowanie autorytatywne / | 519 |
| 6.2.7. Zasady autorytatywnego wychowania w afirmacji życia / | 520 |
| 6.2.8. Autokratyzm jako spotęgowana dyrektywność / | 521 |
| 6.2.9. Autorytaryzm — dominacja pozbawiona autorytatywności / | 524 |
| 6.2.10. Autorytet afirmacji życia nauczyciela / | 526 |
| 6.2.11. Wzbudzanie afirmacji życia w ludzkim otoczeniu — ważny składnik talentu pedagogicznego / | 528 |
| 6.3. Ludzka potrzeba radości życia — antropologiczne spojrzenie na klasyfikacje potrzeb psychicznych człowieka / | 531 |
| 6.3.1. Radość życia jako potrzeba psychiczna, czynnik napędowy i motyw działania / | 532 |
| 6.3.2. Skutki deprywacji potrzeby radości życia we wczesnym dzieciństwie / | 533 |
| 6.3.3. Dyskurs nad istnieniem ludzkiej potrzeby radości życia / | 534 |
| 6.3.4. Afirmacja życia — moralne przeznaczenie człowieka i zobowiązanie / | 535 |
| 6.3.5. Znaczenie potrzeby radości życia w prakseologii pedagogicznej / | 537 |
| 6.4. Prawo do radości i zobowiązanie do życia szczęśliwego — wychowawczy sens przywilejów i obowiązków / | 538 |
| 6.4.1. Pakty praw człowieka w walce o ludzkie szczęście / | 540 |
| 6.4.2. Radość życia — wymóg etyki czy prawa? / | 543 |
| 6.4.3. Prawo do afirmacji życia i jego modyfikacje / | 543 |
| 6.4.4. Zobowiązanie do troski o cudze szczęście — cel moralnego życia człowieka / | 545 |
| 6.4.5. Obowiązek szczęścia, czyli sprawowania pieczy nad własną szczęśliwością / | 546 |
| 6.5. Epistemologia a dywergencyjna afirmacja życia / | 548 |
| 6.6. Diagnostyczne, profilaktyczne i terapeutyczne znaczenie afirmatywnych doświadczeń życiowych / | 554 |
| 6.6.1. Diagnostyczne różnicowanie postaw afirmacji i negacji życia / | 554 |
| 6.6.2. Profilaktyczne atrybuty afirmacji życia / | 556 |
| 6.6.3. Terapeutyczne znaczenie radości życia / | 557 |
| 6.6.4. Felicytologiczna terapia afirmacją życia / | 559 |
| 7. Wychowanie do afirmacji życia w środowisku wychowawczym / | 565 |
| 7.1. Rodzinne wychowanie do radości życia / | 566 |
| 7.1.1. Radość macierzyństwa i ojcostwa / | 567 |
| 7.1.2. Udział młodego pokolenia w radościach innych członków rodziny / | 569 |
| 7.1.3. Destruktywne formy doznawania przyjemności — wypaczenie atmosfery radości życia w rodzinie / | 572 |
| 7.1.4. Diagnostyka pogodnej atmosfery życia w rodzinie / | 573 |
| 7.2. Profilaktyka pesymizmu i negacji życia w wychowaniu szkolnym — kultura afirmowania życia w szkole / | 574 |
| 7.2.1. Powaga, strach i znudzenie jako wyróżniki autorytarnej ideologii szkoły / | 576 |
| 7.2.2. Szkolne bariery wychowania w radości życia / | 579 |
| 7.2.3. Renesansowa szkoła entuzjazmu dla wysiłku umysłowego / | 581 |
| 7.2.4. Progresywizm a szkolne kształtowanie życia szczęśliwego wychowanków / | 583 |
| 7.2.5. Pogodne wychowanie do zacności życia w szkole indyjskiej / | 585 |
| 7.2.6. Duchowa wolność sprzymierzeńcem ludzkiego zadowolenia i satysfakcji / | 586 |
| 7.2.7. Szkoła — miejsce „leczenia” dzieci i młodzieży z nieszczęścia / | 588 |
| 7.3. Dziecięce i młodzieżowe wspólnoty śmiechu — radość i duma przynależności do grupy rówieśniczej / | 590 |
| 7.3.1. Fenomenologiczne spojrzenie na afirmatywne więzi społeczne / | 591 |
| 7.3.2. Więź koleżeńska jako forma sympatii dla ludzkiego otoczenia / | 592 |
| 7.3.3. Przyjaźń i afirmacja życia / | 593 |
| 7.3.4. Sensotwórcze atrybuty więzi miłości / | 596 |
| 7.3.5. Pedagogiczne implikacje rozwoju afirmatywnych więzi międzyludzkich / | 598 |
| 7.4. Niektóre rodzaje placówek opiekuńczo-wychowawczych jako przestrzeń zakłóconej afirmacji życia człowieka / | 599 |
| 7.5. Praktykowanie idei afirmacji życia w środowisku wychowawczym (sugestie dotyczące autorskich programów wychowania do afirmacji życia) / | 604 |
| Zakończenie / | 613 |
| Bibliografia / | 621 |
| Indeks osobowy / | 651 |
| Summary / | 663 |
| Zusammenfassung / | 667 |
KUP NA PREZENT
Ku afirmacji życia
41,58 zł
Uzupełnij informacje na temat odbiorcy.
Produkt został pomyślnie dodany do koszyka.
Nieudana próba zakupu produktu. Spróbuj jeszcze raz.
Wypożyczaj w abonamencie!
Już od 3,50 zł za ebooka
