POLECAMY
Autor:
Wydawca:
Format:
ibuk
Nowoczesna prezentacja kierunków i wielkich osobowości literatury francuskiej!
Książka:
- przedstawia aktualny stan badań nad literaturą francuską;
- przystępnie opisuje węzłowe problemy gatunkowe - rozwój liryki, powieści, dramatu, szczegółowo charakteryzuje przełomy literackie;
- omawia sylwetki pisarzy i prezentuje najwybitniejsze dzieła;
- każdą epokę literacką poprzedza wstęp, wprowadzający w kontekst historyczny;
- tekstowi autorskiemu towarzyszą liczne cytaty z wypowiedzi krytyków i historyków literatury, prezentujące różne opinie na temat poszczególnych twórców, dzieł i zjawisk literackich.
Dodatkowo książka zawiera:
- szczegółowy skorowidz autorów;
- obszerną bibliografię;
- tablice chronologiczno-synchroniczne, przedstawiające fakty z dziejów literatury francuskiej na tle wydarzeń społeczno-polityczno-kulturalnych we Francji, w Polsce i na świecie, z uwzględnieniem historii filmu, teatru, sztuki i nauki.
Publikacja przygotowana z myślą o studentach kierunków filologicznych (głównie filologii romańskiej) i nauczycielskich kolegiów języka francuskiego oraz uczniach liceów dwujęzycznych, a także wszystkich zainteresowanych literaturą i kulturą Francji oraz Europy.
8 października 2006 roku na XIII Krajowych Targach Książki Akademickiej ATENA publikacja otrzymała Nagrodę Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich.
Książka została wydana pod patronatem Ambasady Francji w Polsce.
Patronami medialnymi publikacji są: Magazyn Literacki KSIĄŻKI, Merlin.pl oraz Radio BIS.
Rok wydania | 2007 |
---|---|
Liczba stron | 460 |
Kategoria | Historia literatury |
Wydawca | Wydawnictwo Naukowe PWN |
ISBN-13 | 978-83-01-14551-4 |
Numer wydania | 1 |
Język publikacji | polski |
Informacja o sprzedawcy | ePWN sp. z o.o. |
POLECAMY
Ciekawe propozycje
Spis treści
Wstęp | 15 |
CZĘŚĆ I. ŚREDNIOWIECZE (Katarzyna Dybel) | 19 |
Ponadczasowość, nowatorstwo i specyfika literatury średniowiecznej Francji | 21 |
„Po cóż dziś wskrzeszać spróchniałe historie średniowiecza?” | 21 |
Francja w literackiej awangardzie średniowiecznej Europy | 22 |
Specyfika średniowiecznego tekstu literackiego | 26 |
Język | 27 |
Średniowieczny autor i odbiorca | 28 |
Mira profunditas: kontemplacja, słowo i milczenie | 30 |
„Bo nie zna snu blask od niej bijący”: literatura otwartości i wyruszania w drogę | 31 |
„By nie śpiewano o nas nieprzyjaznej pieśni”: chansons de geste (pieśni o czynach) | 33 |
Geneza i klasyfikacja | 33 |
Wyznaczniki epickości. Świat przedstawiony | 37 |
Materia bretońska | 40 |
„Trzeba mi umrzeć dla twojej miłości”: Dzieje Tristana i Izoldy | 41 |
„Znam ich wiele i nie chcę, by poszły w zapomnienie”: Lais Marie de France | 43 |
„Życie człowieka jest drogą”: Podróż św. Brendana spisana przez Benedykta | 46 |
„Wielu też ludzi tam schodziło i więcej nie wracało”: Czyściec św. Patryka | 48 |
Powieść średniowieczna: narodziny i ewolucja gatunku | 51 |
Wiek XII: narodziny, usamodzielnianie się i różnicowanie gatunku | 51 |
„Chcę wam na nowo opowiedzieć historię Aleksandra”: powieść antyczna | 52 |
Opowieść o Aleksandrze | 53 |
Opowieść o Tebach | 55 |
Opowieść o Eneaszu | 56 |
Opowieść o Troi | 56 |
„Księgi uczą, że Grecja jako pierwsza zyskała sławę rycerstwa i nauk”: powieść bizantyjska | 57 |
Opowieść o Herakliuszu | 57 |
Cligès | 58 |
„Artur nie umarł, bo nikt nie zna jego grobu”: powieść arturiańska | 59 |
Chrétien de Troyes | 61 |
Erek i Enida | 63 |
Lancelot albo Rycerz na wózku | 64 |
Iwen albo Rycerz z lwem | 65 |
Persewal albo Opowieść o Graalu | 66 |
Wiek XIII: poszukiwanie nowych rozwiązań | 68 |
„Oto przychodzą po mnie z dalekiego kraju, a ja – za twym przyzwoleniem – pragnę z nimi odejść”: eksperymenty prozy i kontynuacji | 68 |
Lancelot-Graal | 70 |
Historia o św. Graalu | 70 |
Merlin | 71 |
Lancelot pisany prozą | 73 |
Poszukiwanie św. Graala | 75 |
Śmierć Króla Artura | 77 |
Tristan pisany prozą | 78 |
„Littera gesta docet, quid credas allegoria…”: powieść alegoryczna | 80 |
Opowieść o Róży | 81 |
Opowieść o Lisie | 82 |
Wiek XIV–XV: kontynuacje i modyfikacje | 84 |
„Każdy powrócił szczęśliwy do swojego kraju”: dworna literatura późnego średniowiecza | 84 |
Perseforest | 85 |
Księga Zakochanego Serca | 85 |
Opowieść o Blandynie z Kornwalii | 86 |
Kobieta-wąż: wokół legendy Meluzyny | 87 |
Na początku była miłość: poezja albo siła twórczego pragnienia | 89 |
„Nic mnie nie cieszy, nic nie smuci prócz Miłowania mego w dali”: poezja trubadurów i truwerów | 90 |
„To wszystko miało się przydarzyć, więc się przydarzyło”: poezja ludzkiej doli i niedoli | 95 |
Pieśni krosienkowe | 95 |
Pastorele | 96 |
„Tyle byłoby do opowiedzenia”: Rutebeuf i trudna prawda ludzkiej egzystencji | 96 |
„Módl się o pokój, niebiosów królowo”: od Guillaume’a de Machaut do Karola Orleańskiego | 98 |
Guillaume de Machaut | 98 |
Eustache Deschamps | 99 |
Christine de Pisan | 99 |
Karol Orleański | 101 |
Sztuka „stałych form poetyckich” | 102 |
Geniusz w opałach i szkoła przetrwania: o poezji François Villona słów kilka | 107 |
Twórczość dramatyczna | 112 |
Teatr religijny | 112 |
„Wstańcie, śpiewajmy Te Deum!”: od dramatu liturgicznego do misteriów | 113 |
Quem quaeritis? – dramat liturgiczny | 113 |
„Będziesz królował...” albo Gra o Adamie | 114 |
„Od Wschodu aż do Katalonii”: Gra o św. Mikołaju | 116 |
„Kim jesteś ty, który tu przychodzisz?”: Cud o Teofilu | 116 |
„Pisma wypełnić trzeba”: sztuka misteriów | 119 |
Teatr świecki | 121 |
„Jeśli mnie kochasz, weź mnie razem z sobą”: XIII-wieczna Gra w teatrze komicznym | 122 |
Farsa albo śmiech za wszelką cenę | 123 |
CZĘŚĆ II. RENESANS (Barbara Marczuk) | 125 |
„Tak upragnione odrodzenie” | 127 |
Renesans i humanizm | 128 |
Renesans we Francji | 131 |
Prerenesans (1498–1515) | 131 |
Wczesny renesans (1515–34) | 133 |
Złoty okres renesansu (1534–60) | 134 |
Wiek żelaza i krwi (1560–98) | 135 |
Uświetnienie poezji | 137 |
Gotyk płomienisty | 137 |
„Żartobliwa elegancja” | 138 |
Ofensywa młodych | 139 |
Gwiazdy Plejady | 143 |
Pierre de Ronsard | 143 |
Poeta doctus, poeta vates | 143 |
Ut pictura poesis erit | 144 |
Francuski Petrarka? | 145 |
Historia i polityka | 146 |
Ostatnie wiersze | 147 |
Joachim du Bellay | 147 |
Miłość idealna | 147 |
Poezja rzymska | 148 |
Między Rodanem i Saoną: lyońska szkoła poezji | 149 |
Alchemia słowa: Maurice Scève | 151 |
Emblematyczny Canzoniere | 152 |
Erudycyjna epopeja | 153 |
„Muzy dworskie stręczycielki” | 154 |
Rozkwit narracji | 157 |
W kręgu Dekameronu | 157 |
Heptameron królowej Nawarry | 158 |
Historie tragiczne | 159 |
Metamorfozy noweli | 160 |
„Stos książek, którymi dzieci jeno się bawią” – powieść renesansowa | 160 |
Szkoła niemoralności | 161 |
Niedole miłości | 162 |
„Mistrz Alkofrybas, abstraktor piątej esencji” – François Rabelais | 163 |
„Fidrygałki faszerowane” | 164 |
„Historia wielce przeraźliwa” | 165 |
„Odtajałe słowa” | 166 |
„Sam siebie uczyniłem materią mojej książki” – Michel de Montaigne | 167 |
Honnête homme | 167 |
Trzy księgi Prób | 168 |
Dwa teatry renesansowe | 170 |
Tradycja średniowieczna | 170 |
Renesansowe misteria | 171 |
Moralitety | 172 |
Sotie i farsa | 173 |
Teatr humanistyczny | 174 |
Definicja gatunków | 174 |
Tragedia | 175 |
Komedia | 176 |
Pisarki renesansowe wobec sporu o kobiety (Sylwia Kinga Gruszka) | 178 |
Czy kobiety miały renesans? | 178 |
Spór o kobiety | 179 |
Kołowrotek czy pióro? | 181 |
Kobieta wykształcona | 183 |
Siostry w wierze | 184 |
Uczona hugenotka | 187 |
Renesansowa literatura protestancka (Sylwia Kinga Gruszka) | 189 |
Imperium Kalwina – rewolucja zwana reformà | 189 |
Poezja w służbie reformy | 190 |
Hugenota poetą | 192 |
„Zemsta ręki śmiertelnej” | 194 |
CZĘŚĆ III. LITERATURA BAROKU (Barbara Marczuk) | 197 |
Czy Francja miała epoki Baroku? | 199 |
Nowa wrażliwość | 200 |
Poezja bez reguł | 202 |
Poeci płonącej wyspy | 202 |
W kręgu libertynów | 205 |
La préciosité – wykwintność | 207 |
Powieść barokowa | 209 |
Astrea i mit pastoralny | 209 |
Historie tragiczne | 210 |
Antypowieść | 211 |
Próby ujarzmienia powieści | 213 |
Burleska jako przedłużenie nieregularności | 214 |
Teatr barokowy | 217 |
Tragedia nieregularna | 218 |
Tragikomedia | 218 |
Dramat pasterski | 219 |
„Wielki teatr świata” | 219 |
CZĘŚĆ IV. OD KLASYCYZMU DO POSTMODERNIZMU (Jan Prokop) | 221 |
Wiek XVII – klasycyzm | 223 |
Panowanie „Króla-Słońca” | 223 |
Monarchia absolutna – Richelieu i centralizacja | 223 |
François de Malherbe: dyscyplina i czystość języka | 224 |
W służbie monarchii: literatura i sztuka dworska | 224 |
Literatura poddana prawidłom sztuki poetyckiej: towarzyskość i konformizm | 225 |
Nicolas Boileau-Despréaux: sztuka poetycka – reguły a nie natchnienie rządzą literaturą | 226 |
Pierre Corneille: sztuka dramatu | 227 |
Blaise Pascal: człowiek jest „trzciną myślącą” | 228 |
Jean Racine: tragedia epoki klasycyzmu | 230 |
Jacques Bénigne Bossuet – ideolog francuskiego absolutyzmu | 231 |
Molière: rozkwit komedii francuskiej | 232 |
Jean de La Fontaine: największy bajkopisarz | 233 |
Psychologizm i moralistyka – uniwersalność | 233 |
Książę de La Rochefoucauld: kultura salonowa „złotego wieku” | 234 |
Pani de La Fayette: walka uczucia z obowiązkiem | 235 |
Jean de La Bruyère: Charaktery | 236 |
Kult antyku | 237 |
Niezmienność wzorów greckich i rzymskich a ideał honnête homme | 237 |
Klasycyzm w opozycji do barokowej ostentacji i migotliwej przemienności | 237 |
Świat elit dworskich i marginalizacja plebejskości | 237 |
Ład i rozumność dzieła odzwierciedla nad i rozumność natury | 238 |
Kodeks reguł wiążących twórcę | 238 |
Od romansu do powieści | 239 |
Romans jako seria zadziwiających przygód – początki psychologizmu | 239 |
Powieść pikarejska jako malowidło obyczajów | 240 |
Talent satyryczny Lesage’a | 242 |
Abbé Prévost i jego Manon | 242 |
Pierre Marivaux – realistyczna obserwacja i subtelna analiza psychologiczna | 243 |
Libertynizm | 243 |
Sceptycyzm religijny libertynów | 243 |
Pamiętniki, autobiografie, korespondencja jako studium natury ludzkiej od Montaigne’a do Geneta | 244 |
Salony jako ogniska życia literackiego | 247 |
Uczone białogłowy | 248 |
Salony jako szkoła sociabilité | 248 |
Schyłek wieku | 250 |
Charles Perrault: Bajki Babci Gąski | 250 |
Fénelon: Przygody Telemaka | 250 |
Klasycyzm na straży stabilności | 251 |
Nowoczesność jako szeroka rama | 252 |
Wiek XVIII – Oświecenie | 254 |
Modernité – długa nowoczesność | 254 |
Prekursorzy i początki oświecenia | 261 |
Spór „starożytników” i „nowożytników” | 261 |
Krytyka wszelkich autorytetów – koniec „świata chrześcijańskiego” | 261 |
Montesquieu – satyryczny obraz Francji | 264 |
Voltaire – mistrz duchowy oświecenia | 265 |
W kręgu Encyklopedii | 267 |
Prekursorstwo Descartesa | 267 |
Walka z „fanatyzmem” czyli religią. Dobry człowiek i złe instytucje | 267 |
Denis Diderot – Encyklopedia i Kubuś Fatalista i jego Pan | 269 |
Marie Jean Antoine Condorcet – pochwała postępu i oświaty | 270 |
André Chénier – zapowiedź romantyzmu | 271 |
Antoine Rivarol – pochwała języka francuskiego | 271 |
Cnota starorzymska i etos mieszczański. Cnota bez wyrzeczeń | 271 |
Nowe formy literackie – powieść, teatr, publicystyka | 273 |
Rynek literacki zastępuje mecenasa | 274 |
Jean-Jacques Rousseau – projektodawca radykalnych zmian społecznych i politycznych | 274 |
Beaumarchais: Wesele Figara – przygrywka do rewolucji 1789 r. | 276 |
Henri Bernardin de Saint-Pierre: Paweł i Wirginia | 276 |
Przedrewolucyjni skandaliści – markiz de Sade i Choderlos de Laclos | 276 |
Sentymentalizm jako cząstka duszy oświecenia | 277 |
Czułe serca w zimnym wieku racjonalizmu | 277 |
Natura rozumie nasze serca – egzotyczna przyroda i początki industrializacji | 278 |
Wiek XIX – epoka romantyczna | 280 |
Rewolucja 1789 r. i jej wieloznaczne skutki. Legenda Napoleona | 280 |
Romantyczna reakcja przeciw racjonalizmowi | 281 |
Pani de Staël – romantyczna wrażliwość | 282 |
François-René Chateaubriand – początek francuskiego romantyzmu | 283 |
Benjamin Constant: Adolf – studium zobojętnienia | 285 |
Nowa uczuciowość | 285 |
Powrót do chrześcijaństwa i rycerskiego średniowiecza. Koloryt lokalny | 286 |
Alfred de Musset: Spowiedź dziecięcia wieku | 287 |
Rozkwit francuskiego romantyzmu | 287 |
Raczej egzystencja niż esencja, raczej konkret niż ogólność | 287 |
Ludowość i narodowość | 288 |
Francuska specyfika | 289 |
Gérard de Nerval – romantyczna antynowoczesność | 290 |
Pierre Jean de Béranger – poezja polityczna | 290 |
Jules Michelet – romantyczny patriotyzm historyka | 291 |
Twórczość jako poszukiwanie Absolutu | 291 |
Poeta jako prorok | 292 |
Victor Hugo: konserwatywny romantyk – republikanin – emigrant polityczny | 294 |
Alphonse de Lamartine – od lirycznego egotyzmu do politycznego zaangażowania | 295 |
Romantyczny historyzm – odwrót od mitologii antycznej | 296 |
Alfred de Vigny – „wieża z kości słoniowej” | 297 |
Tęsknota do przednowoczesności | 298 |
Romantycy i modernité | 299 |
Henri Murger – cyganeria (post)romantyczna: mit głodującego, ale wolnego i szczęśliwego artysty | 301 |
Théophile Gautier – autonomia sztuki | 301 |
Leconte de Lisle – sztuka dla sztuki | 302 |
Charles Baudelaire – egzystencjalna udręka i poszukiwanie nowości | 302 |
Sully-Prudhomme – od Parnasu do akademizmu | 305 |
Wiek XIX – powieść i realizm | 306 |
Odczarowanie świata. Zwykłość i przypadkowość | 306 |
Jednostka na falach przemian jako temat powieści | 307 |
Honoré de Balzac – dziejopis przemian epoki Restauracji i Monarchii Lipcowej | 308 |
Stendhal – marazm monarchii Burbonów | 309 |
Prosper Merimée – klasyczna wstrzemięźliwość | 310 |
Sainte-Beuve – krytyk ponad pokoleniami | 310 |
George Sand – emancypantka na obrzeżach realizmu | 310 |
Realizm i naturalizm | 311 |
Depolityzacja i „bezstronność” realistów | 311 |
Triumfy scjentyzmu | 312 |
Ernest Renan – mistrz duchowy pokolenia sceptyków | 312 |
Hippolyte Taine – rewizja poglądów na rewolucję 1789 r. | 313 |
Jules Verne – potęga nauki i Rozumu | 314 |
Realizm jako antyromantyczność | 314 |
Gustave Flaubert – czołowy prozaik XIX w. | 316 |
Bracia Goncourt – literacka sława spółki autorskiej | 317 |
Powieść realistyczna jako dziecko „nowoczesności” | 318 |
Bohater powieści określony przez dziedziczność i środowisko | 318 |
Powieść jako „zwierciadło przechadzające się po gościńcu” | 319 |
Jules Vallès – komunard i kontestator | 320 |
Emile Zola – naczelny wódz naturalizmu | 320 |
Guy de Maupassant – bezlitosny obraz francuskiego społeczeństwa | 321 |
Henri Becque – radykalna krytyka mieszczańskiego światka | 322 |
Jules Renard – twórczość o elementach autobiograficznych | 322 |
Alphonse Daudet i Frédéric Mistral, piewcy prowansalskiej prowincji | 322 |
Teatr bulwarowy – stereotypy budowane poprzez scenę dla mas | 323 |
Humor i ironia | 324 |
Dekadentyzm i symbolizm | 324 |
Jules Barbey d’Aurevilly – barokowość i ekstrawagancka romantyka | 327 |
Lautréamont – prekursor surrealizmu | 327 |
Auguste Villiers de l’Isle-Adam – spirytualistyczna reakcja na materializm i scjentyzm | 328 |
Paul Verlaine – „poeta przeklęty” | 328 |
Arthur Rimbaud – kultowy poeta surrealistów | 329 |
Stéphane Mallarmé – patron symbolizmu | 330 |
Léon Bloy – wróg burżuazyjnego materializmu i progresizmu | 330 |
Joris-Karl Huysmans – sacrum jako źródło duchowego odrodzenia | 330 |
Impresjonistyczne pisarstwo – Pierre Loti | 331 |
Paul Bourget – obrona tradycyjnych wartości mieszczańskich | 332 |
Maurice Maeterlinck – symbolizm w teatrze | 332 |
Edmond Rostand – powrót do stereotypów romantycznych | 332 |
Antysemityzm i nacjonalizm | 333 |
Maurice Barrès – nacjonalizm integralny | 334 |
Charles Maurras – ideolog monarchicznej prawicy | 335 |
Anatole France – wolteriański sceptycyzm | 336 |
Wiek XX – modernizm i awangarda | 337 |
Wątpliwości poznawcze modernizmu | 337 |
Alain Fournier – jawa i marzenie | 338 |
Kryzys kultury i kontestacja | 338 |
Charles Péguy – poeta mistyczny poszukujący prawdy i sprawiedliwości | 339 |
Alain (Emile Chartier) niezależny intelektualista | 340 |
Paul Valéry – hermetyzm i tradycja śródziemnomorskiego klasycyzmu | 341 |
Kryzys mowy i obsesja innowacji | 342 |
Irracjonalność i geometryzm konstruktywistów | 342 |
Rewolucja w języku poezji – poetyka absurdu | 343 |
„Nowi barbarzyńcy” – krytyka dekadenckiej cywilizacji jako wstęp do totalitarnych utopii i do rewolucji | 344 |
Dehumanizacja sztuki i literatury w modernizmie | 344 |
Nurt hymniczny | 345 |
Valéry Larbaud – poetycka turystyka „globtrottera” | 346 |
Blaise Cendrars – globalność nowoczesnego świata | 346 |
Witalizm i krytyka mechaniczności obok pochwały „masy, miasta i maszyny” | 347 |
Guillaume Apollinaire – u początków poetyckiej awangardy XX w. | 347 |
Jean Cocteau – portret pokolenia powojennego | 348 |
Potrzeba wiary religijnej | 348 |
Paul Claudel – religijna żarliwość w kontrreformacyjnym duchu | 349 |
Saint-John Perse – refleksja o miejscu człowieka w kosmosie przyrody | 350 |
Rozwój powieści | 350 |
Powieść kroczy tradycyjnym szlakiem, choć głosi nowe przesłania | 350 |
Romain Rolland – wołanie pacyfisty | 351 |
Georges Duhamel – piewca „szarych ludzi” | 351 |
Marcel Proust: rekonstrukcja pamięci | 352 |
André Gide – szczerość i autentyczność ponad wszystko | 353 |
Raymond Radiguet – nawrót klasycyzmu | 354 |
Louis-Ferdinand Céline: Podróż do kresu nocy | 354 |
André Malraux – „jak hartowała się stal” albo lewicowy nietzscheanista | 354 |
Marcel Aymé i satyra obyczajowa | 356 |
Jean Giraudoux – wątki antyczne i współczesność | 356 |
André Maurois – biograf sławnych pisarzy i polityków | 356 |
Ludzie i zwierzęta w powieściach i opowiadaniach Colette | 356 |
François Mauriac – powieść katolicka | 357 |
Georges Bernanos – religijny wymiar ludzkiego losu | 358 |
Montherlant – wielbiciel heroizmu | 359 |
Piewcy Prowansji: Giono i Pagnol | 359 |
Anouilh – sztuki „różowe” i „czarne” | 360 |
Antoine de Saint-Exupéry – pisarz-humanista | 360 |
Między zaangażowaniem i politycznym indyferentyzmem | 360 |
Między sztuką dla wybranych a tęsknotą do masowości | 361 |
Jacques Prévert – radykalny nonkonformista | 362 |
Dadaizm i surrealizm | 362 |
André Breton – twórca surrealizmu | 363 |
Max Jacob – ironia, kaprys i mistyka | 364 |
Henri Michaux – oniryczność i absurd | 364 |
Raymond Queneau i zabawa z językiem | 364 |
Intelektualiści od Voltaire’a do Sartre’a | 365 |
Intelektualista jako autorytet moralny w czasach dechrystianizacji | 365 |
Kontestacja kultury burżuazyjnej i kapitalizmu – fascynacja sowieckim komunizmem – intelektualiści na lewicy (intellectuels de gauche) | 366 |
Paul Eluard – surrealista, działacz lewicowy w Ruchu Oporu, związany ze stalinowskim komunizmem | 367 |
Louis Aragon – entuzjasta komunizmu | 368 |
Jean-Paul Sartre – mistrz duchowy intelektualnej lewicy | 368 |
Albert Camus – obrona ludzkiej godności | 370 |
Boris Vian – młody zbuntowany | 370 |
Po drugiej wojnie światowej | 371 |
Własna droga Marguerite Yourcenar | 372 |
Nowa powieść – le nouveau roman | 372 |
Odwrót od tradycyjnej fabuły i psychologii postaci oraz depolityzacja | 372 |
Alain Robbe-Grillet, teoretyk le nouveau roman – Sarraute – Duras – Simon | 373 |
Michel Butor – nouveau roman i collages | 374 |
Simenon – znakomite czytadło | 374 |
Teatr absurdu – absurdalność świata odbita w absurdalności sztuki | 374 |
Prekursorzy | 374 |
Przełamanie tradycyjnych konwencji w teatrze | 375 |
Samuel Beckett: Czekając na Godota | 375 |
Eugène Ionesco: Krzesła i Łysa śpiewaczka | 376 |
Jean Genet – outsider i skandalista | 376 |
Postmodernizm | 377 |
Odwrót od dogmatów nowoczesności i zakwestionowanie awangardowej innowacyjności | 377 |
Powrót do kultury masowej | 379 |
Roland Barthes – pełne wyzwolenie pragnień | 379 |
Georges Perec – twórczość jako eksperyment | 380 |
Jean-Marie Gustave Le Clezio – samotność i obsesja śmierci | 380 |
Komercjalizacja literatury i sztuki | 381 |
Środki przekazu arbitralnie kreują sukces twórcy | 381 |
Amerykanizacja Francji i antyamerykanizm Francuzów | 381 |
Konkluzja – Dylematy XXI w. (Jan Prokop) | 383 |
Bibliografia dotycząca wszystkich epok | 388 |
Indeks nazwisk | 395 |
Tablice chronologiczne | 411 |