POLECAMY
Procesy doktora Weicherta to opowieść o życiu oraz dorobku pisarskim i teatralnym, a także próba rehabilitacji jednego z czołowych twórców nowoczesnej kultury żydowskiej w Polsce. W książce powraca motyw procesów sądowych, najpierw, w Dwudziestoleciu, wystawianych na scenach jidyszowych przez mającego wykształcenie prawnicze Weicherta, a potem, już w komunistycznej Polsce, rzeczywistych – z nim jako oskarżonym o współudział w Zagładzie. Przez świadectwa i dokumenty, ale też nawiązania do Procesu Franza Kafki ukazuje ona dyskredytowanie i niszczenie awangardowego reżysera.
„Węgrzyniak konsekwentnie bierze na siebie rolę adwokata Weicherta […] W procesie dr. Weicherta doszło tak naprawdę do starcia dwóch wizji przeciwstawiania się Zagładzie. Pierwszej, której hołdował oskarżony, nakazującej pomagać zagrożonym za wszelką cenę i pomimo upokorzeń; oraz drugiej, przedstawianej przez oskarżycieli, dla których Weichert przedłużył agonię Żydów z partykularnych pobudek, a także w jakimś sensie legitymizował Shoah. To problem moralny tak skomplikowany z dzisiejszej perspektywy, że czytelnikowi trudno się wobec niego ustosunkować.”
Ze wstępu Mikołaja Mirowskiego i Dawida Wildsteina
Michał Weichert (1890-1967)
jeden z najwybitniejszych reżyserów teatru żydowskiego w międzywojennej Polsce. Swoje spektakle wystawiał w Warszawie, najpierw
od 1919 roku w Trupie Wileńskiej, a od 1933 – w założonym z grupą uczniów Teatrze Młodych (Jung Teater), w którym dokonywał
eksperymentów w zakresie symultanicznej inscenizacji. Faktomontaż Boston, odtwarzający proces Sacca i Vanzettiego, został przeniesiony do kierowanego przez Irenę Solską Studia im. Żeromskiego na Żoliborzu. Zespół, wspierany przez Leona Schillera czy Aleksandra Zelwerowicza, łączył awangardowy charakter z radykalizmem politycznym z kręgu Bundu i KPP. Pomimo represji przetrwał aż do roku 1939.
W czasie Zagłady Weichert od roku 1940 kierował z krakowskiego getta Żydowską Samopomocą Społeczną współdziałającą z Radą Główną Opiekuńczą. Po likwidacji ŻSS, do lipca 1944 roku, prowadził Żydowski Ośrodek Wsparcia, mimo że działacze podziemni domagali się jego zamknięcia. Po wojnie Weichert został aresztowany przez UB i oskarżony o kolaborację z Niemcami. W styczniu 1946 roku Sąd Karny w Krakowie uniewinnił go, jednak w grudniu 1949 Sąd Społeczny przy Centralnym Komitecie Żydów w Warszawie po stronniczym procesie ukarał Weicherta napiętnowaniem. Pozbawiony możliwości pracy w teatrze, w styczniu 1958 roku wyemigrował do Izraela.
Rok wydania | 2017 |
---|---|
Liczba stron | 310 |
Kategoria | Historia powszechna |
Wydawca | PIW |
ISBN-13 | 978-83-06-03435-6 |
Język publikacji | polski |
Informacja o sprzedawcy | ePWN sp. z o.o. |
POLECAMY
Ciekawe propozycje
Spis treści
| |
| |
Dedykacja | |
Mikołaj Mirowski, Dawid Wildstein Wstęp | |
1. Zagadkowy Brandt | |
2. Z chederu w Stanisławowie na uniwersytet w Berlinie (1890–1917) | |
3. W kręgach żydowskiej Warszawy (1918–1930) | |
4. Trupa Weicherta albo Zeittheater w jidysz (1932–1939) | |
5. Działalność charytatywna jako kolaboracja (1940–1944) | |
6. Dwa powojenne procesy (1945–1949) | |
7. Napiętnowany Żyd w komunistycznej Polsce (1950–1957) | |
8. Jidyszysta w Izraelu (1958–1967)9. Wyjaśnienie | |
Przypisy | |
Spis ilustracji | |