Bhagawadgita (Pieśń Boga) znana jest w Polsce od przeszło stu lat dzięki wielu przekładom. Jest
najsłynniejszym sanskryckim poematem religijno-filozoficznym, otaczanym wielką czcią w Indiach i
cieszącym się ogromną popularnością na całym świecie. Obszerna edycja Bhagawadgita. Jej filozofia i emocje oprócz tekstu poematu zawiera także rozbudowany komentarz w duchu wisznuizmu
bengalskiego, kładącego szczególny nacisk na ścieżkę bhakti, tj. miłości. Opracowanie to jest
świadectwem ogromnej aktualności tej „Ewangelii hinduizmu”, jak często nazywana jest Bhagawadgita Jest też wyrazem głębokiej wiary w jej poruszające przesłanie.
— prof. dr hab. Joanna Sachse, autorka dwóch tłumaczeń Bhagawadgity na język polski (Bhagawadgita, czyli Pieśń Pana, 1988; Bhagawadgita. Pieśń Czcigodnego, 2019)

Od czasu swojej pierwszej „migracji” do języków europejskich pod koniec XVIII wieku Bhagawadgita
jest „mącicielką” konwencjonalnego myślenia, budząc dążenie do osiągnięcia pełnego duchowego
wglądu zarówno na poziomie jednostkowym, jak i cywilizacyjnym. Swami Tripurari kontynuuje ten
trend. Zwraca przy tym uwagę na subtelności nauk Kryszny, ukazując, jak doskonale łączą one „uczucie z filozofią” w ożywczą dla duszy całość, która jest większa niż suma tych dwóch elementów.
— Kenneth Valpey, Ph.D., research fellow, Oxford Centre for Hindu Studies

Poszukującym uniwersalnych prawd, skrytych w dawnej mądrości Wschodu, przekaz zawarty w
Bhagawadgicie powinno się polecić do niezwłocznej lektury, by mogli, tak jak tysiące przed nimi,
delektować się strofami tego wciąż aktualnego dialogu. Kiedy ten klejnot Indii jest komentowany przez
B.V. Tripurariego, wybitnego uczonego i filozofa, można spodziewać się dzieła najwyższej próby.
Bhagawadgita. Jej filozofia i emocje zasługuje na to miano.
— dr Marek Miedziński, filozof, muzyk, wykładowca na Uniwersytecie WSB Merito

Bhagawadgita stanowi najbardziej zwięzły wyraz filozofii wieczystej w literaturze indyjskiej.
Przemawiając bezpośrednio do naszej duszy, wskazuje przyczynę wszelkiego cierpienia – materialne
przywiązanie. Jako remedium na tę powszechną bolączkę ludzkości proponuje ścieżki właściwego
działania w życiu, mistycznego wglądu, oddania i ostatecznie bezwarunkowej miłości. Swami B.V.
Tripurari omawia w swej książce filozofię Bhagawadgity językiem człowieka współczesnego, nie gubiąc przy tym jej tradycyjnego przesłania. Odkrywa jej ukrytą prawdę w duchu swojej duchowej sukcesji,
którą jest gaudijawedanta. Komentarz Swamiego charakteryzuje właściwa tej szkole głębia duchowego wglądu ukazanego w postmodernistycznym świetle. Dzięki temu czytelnik może uzyskać o subiektywnym punkcie widzenia Śri Kryszny wypowiadającego Bhagawadgitę.