Powojenna historiografia polska jako pole walki

Studium z socjologii wiedzy i polityki

1 opinia

Format:

ibuk

Książka stanowi propozycję socjologicznej analizy polskiej historiografii dziejów najnowszych, traktującą tworzenie historii Polski jako typ polityki publicznej. Na podstawie bogatego materiału empirycznego i korzystając z wielu metod badawczych, przede wszystkim socjologii pól Pierre’a Bourdieu, autor dowodzi, że polityka ta prowadzona była, choć nieco innymi metodami, zarówno w okresie Polski Ludowej, jak i po upadku komunizmu. W tym ujęciu badani przez niego historycy jawią się też jako współtwórcy tak rozumianej polityki historycznej, z konieczności uwikłani w procesy instrumentalizacji historii, które Valentin Behr bada w sposób systematyczny w kategoriach związków pomiędzy polami społecznymi.


W pracy wskazano na liczne i czasem nieoczywiste elementy ciągłości „pola polskiej historiografii”, w tym stałe tendencje łączące okresy PRL i III RP. Autor proponuje perspektywę traktującą tworzenie historii Polski jako typ polityki publicznej. Studium stanowi istotny wkład do wiedzy o polskiej historiografii dziejów najnowszych, ale przede wszystkim do socjologii wiedzy i badań nad polską inteligencją.


Autonomię historii najnowszej oraz zmieniające się historycznie polityczne ograniczenia, jakim podlega,
zanalizowano na dwóch płaszczyznach: na poziomie prowadzonej przez władze państwowe polityki historycznej oraz samych badań historycznych. Pierwszy zakres dotyczy ograniczeń politycznych pochodzących z zewnątrz pola historii oraz sposobów, w jaki historycy się do nich dostosowują. Drugi zaś – politycznych ograniczeń istniejących wewnątrz pola, które przejawiają się intelektualnym zaangażowaniem historyków i odnoszą się również do rywalizacji właściwej polu akademickiemu. […]
Oba te rodzaje napięć zmniejszają niezależność badań historycznych. W pracy podjęto próbę ukazania, w jaki sposób logika wewnętrznej rywalizacji na polu historii polega właśnie na pozycjonowaniu się wobec pochodzących z zewnątrz ograniczeń, […] mogą[cych] jednocześnie stać się zasobami dla aktorów, którzy je sobie przyswoją. (Ze Wstępu)


Biorąc pod uwagę rozmach prezentowanego dzieła, stanowi ono bez wątpienia pionierskie, systematyczne badanie ewolucji pola wybranej nauki i jej elit, i będzie niezwykle ważnym punktem odniesienia dla wszystkich badaczy dziejów polskich elit i nauki polskiej, a jednocześnie niebywale istotnym łącznikiem pomiędzy badaniami krajowymi a międzynarodowymi. (Z przedmowy prof. Tomasza Zaryckiego)


Publikacja na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 PL (CC BY 3.0 PL) (pełna treść wzorca dostępna pod adresem: http://creativecommons.org/licenses/by/3.0/pl/legalcode).


Książka Valentina Behra stanowi ciekawy i odmienny od dotychczasowych ujęć wkład do debaty nad polityką historyczną jako zjawiskiem. Umieszcza je poza zaangażowanymi ideowo i politycznie sporami historyków, znajdując inny kontekst – [analizując je] jako wyraz prowadzonych przez państwo polityk publicznych, ale także rozpatrując historyków jako aktorów istotnych w ich tworzeniu i wdrażaniu. (Z recenzji dr hab. Agnieszki Kolasy-Nowak)


Historia polskiego środowiska historycznego badana była dotąd innymi metodami, niż zrobił to Valentin Behr. Podejście Behra do historiografii i historyków w powojennej Polsce nie było dotąd stosowane i w tym sensie jest nowatorskie i godne upowszechnienia. [...] Dodatkową zaletą książki Behra jest fakt, że charakteryzuje ją większa swoboda i klarowność interpretacji, która przynajmniej częściowo związana jest pewnie z faktem, że Behr nie był uczestnikiem opisywanego świata i gier w polu polskiej historiografii. (Z recenzji prof. Anny Sosnowskiej-Jordanovskiej)


*********


Postwar Polish Historiography as a Battle Field. A Study in Sociology of Knowledge and Politics


The book proposes a sociological analysis of Polish historiography of the contemporary period that treats the creation of Polish history as a type of public policy. Based on rich empirical material and using a number of research methods, most notably Pierre Bourdieu’s sociology of fields, the author argues that policy of this kind was pursued, albeit using somewhat different methods, both in the People’s Republic of Poland and after the fall of communism. In keeping with this approach, the historians he studies are also seen as co-creators of historical policy, inevitably entangled in processes of instrumentalizing history, which Valentin Behr systematically investigates in terms of interrelations between social fields.


*********


Dr Valentin Behr (ORCID 0000-0001-6735-8793) – socjolog afiliowany w Centrum Badawczym SAGE (CNRS i Uniwersytet Strasburski). Uzyskał stopień doktora nauk politycznych na Uniwersytecie Strasburskim w 2017 roku. Były pracownik naukowy na Uniwersytecie Warszawskim (Instytut Studiów Społecznych im. Profesora Roberta Zajonca oraz Ośrodek Kultury Francuskiej i Studiów Frankofońskich). Jego główne zainteresowania badawcze obejmują politykę historyczną, socjologię wiedzy i idei oraz socjologię elit.


Rok wydania2022
Liczba stron410
KategoriaPublikacje darmowe
WydawcaUniwersytet Warszawski
TłumaczenieJadwiga Lembas, Przemysław Szczur
ISBN-13978-83-235-5430-1
Numer wydania1
Język publikacjipolski
Informacja o sprzedawcyePWN sp. z o.o.

Ciekawe propozycje

Spis treści

  Podziękowania    9
  Przedmowa (Tomasz Zarycki)    11
  
  Wstęp 16
   1. Między nauką a polityką: zawód historyka w Polsce.
   Perspektywa historyczna    18
   2. Dwie linie interpretacyjne    22
   Historia jako kategoria interwencji państwa    23
   Historycy jako aktorzy polityczni    25
   3. Trzy wymiary ramy koncepcyjnej    28
   Socjologia intelektualistów    28
   Socjologia polityki publicznej    31
   Badania nad historiografią    32
   4. Materiały badawcze    33
   5. Struktura pracy    37
  
  Rozdział I. Polityka naukowa wytyczana przez władze
  partyjno-państwowe. Nadejście „nowej historii”    39
   1. Złożone przyczyny wymiany kadr w obrębie
   dyscypliny historycznej    41
   Ku nowemu modelowi szkolnictwa wyższego    42
   Zróżnicowane profile aktorów odnowy historiografii
   inspirowanej marksizmem    49
   Centralizacja i planowanie badań naukowych    67
   2. Odnowa historiografii w praktyce    72
   Narzucenie nowego kanonu metodologicznego o
   nieprecyzyjnych konturach: marksizmu-leninizmu    72
   Na marginesie świata akademickiego – historia
   najnowsza    84
   Wnioski    91
  
  Rozdział II. Stopniowe kwestionowanie ideologizacji nauki historycznej: „zwrot” 1956 roku 93
   1. ,,Dogmatycy” kontra ,,rewizjoniści”? Historycy
   wobec zmian politycznych    95
   Walka o definicję zawodu historyka    96
   „Dogmatycy” kontra „rewizjoniści” czy działacze
   versus uczeni?    97
   Zakwestionowanie partyjnych historyków    101
   Źródła antagonizmu między „dogmatykami” i
   „rewizjonistami” – odmienne drogi życiowe    105
   Jak stosować marksizm w historii?    109
   Trudna definicja „postępowości”    109
   Kwestia marksizmu w 1956 r.    113
   „Pesymizm błędnych tez”    117
   Zakwestionowanie historii w służbie partii    119
   Niesprecyzowany marksizm poszerzający granice
   wolności wypowiedzi    123
   2. Przetasowania na stanowiskach i zmiana miejsc w
   obrębie dyscypliny    125
   Wykluczenie historyków partyjnych z kierownictwa
   IH PAN    125
   Mniej upartyjniona Rada Naukowa IH PAN    125
   Opanowanie Redakcji „Kwartalnika Historycznego”
   przez kierownictwo IH PAN    128
   Potwierdzenie autonomii dyscypliny: zjazdy
   Polskiego Towarzystwa Historycznego    131
   Wycofanie się historyków partyjnych na uniwersytet
   i kwestia kształcenia przyszłych historyków    136
   Wnioski    140
  
  Rozdział III. Rok 1956 i jego konsekwencje: względna
  autonomizacja historii najnowszej 142
   1. Subdyscyplina o niewielkiej autonomii    143
   „Atmosfera skrępowania wolności”: krytyka
   podporządkowania badań władzy politycznej    143
   Zmagania z cenzurą    151
   2. Między uczonym a profanem: historiografia dziejów
   najnowszych (1957–1979)    163
   Produkcja naukowa lat 1957–1979 w kontekście
   czasopism naukowych    163
   O II wojnie światowej: walka „przeciw faszyzmowi”
   i polska martyrologia    164
   O Polsce Ludowej: historia partii, historia
   społeczeństwa    172
   Czasopisma naukowe poświęcone historii najnowszej
   (koniec lat 50.–koniec lat 70.)    176
   Historia podzielona: trzy ośrodki badawcze
   historii najnowszej    181
   Wnioski    190
  
  Rozdział IV. Uprawianie historii w kontekście zmiany
  ustrojowej: kontestacja oficjalnej historiografii 192
   1. Opozycyjna inteligencja    194
   Stopniowe zrywanie intelektualistów z partią    194
   „Uniwersytet Latający”: opozycyjna historia bez
   historyków?    201
   Zapełnianie „białych plam”: tworzenie
   alternatywnej narracji    209
   2. Zmieniać historię, żeby zmienić ustrój? Historia w
   szkole jako element walki politycznej w epoce
   „Solidarności”    214
   Propozycje „Solidarności” „integralnym składnikiem
   procesu odnowy”    216
   Propozycje „o charakterze politycznie
   tendencyjnym”    223
   Opinie naukowo-polityczne    224
   Zderzenie historii oficjalnej z historią
   opozycyjną    228
   Pozycje i stanowiska w polu historii    236
   3. Wpływ „karnawału «Solidarności»” na rozwój
   historiografii naukowej    241
   Publikacje historyczne z lat 80    241
   Dwie drugoobiegowe książki z zakresu historii
   politycznej oraz ich autorzy    250
   Dwójka autorów o różnych biografiach    251
   Polska XX w. widziana oczyma Wojciecha
   Roszkowskiego: historia wartości    256
   Geneza Polski Ludowej Krystyny Kersten: historia
   „na zimno”    259
   Wnioski    262
  
  Rozdział V. Dziedzictwo PRL i rekonfiguracje historii
  najnowszej 264
   1. Redefinicja historii    266
   Dawni i nowi specjaliści od historii najnowszej po
   1989 r.    266
   Wzrost zainteresowania historią najnowszą    266
   Polemika charakterystyczna dla odnowy
   historiografii    274
   Rewizja dziejów Polski Ludowej: między nauką a
   polityką    281
   Historia „prawdziwa” i powrót pozytywizmu    281
   Kwestia oceny PRL oraz jego miejsca w dziejach
   Polski    287
   2. Rozliczanie komunizmu jako nowe ograniczenie
   heteronomiczne    294
   Przegrupowania polityczne i zarządzanie
   dziedzictwem PRL    296
   Kwestia archiwów służb bezpieczeństwa i ich
   wykorzystywania    300
   Powstanie ministerstwa historii: o Instytucie
   Pamięci Narodowej    303
   3. Ograniczenia polityczne i ekonomiczne    309
   Prawa rynkowe    310
   Zróżnicowana dynamika karier    313
   Sytuacja sprzyjająca popularyzatorskiej
   działalności publikacyjnej    317
   Wnioski    321
  
  Rozdział VI. Państwo i historia w epoce IPN 323
   1. Państwowa polityka historyczna    325
   Stara idea w nowych szatach    326
   Spór środowiskowy: analiza socjologiczna debaty o
   ‘polityce historycznej’    334
   Obrona „polskiego punktu widzenia”: spuścizna
   ‘polityki historycznej’    345
   2. ‘Polityka historyczna’ a przeobrażenia zawodu
   historyka    350
   Historycy-biurokraci twórcami ‘polityki
   historycznej’    351
   Historycy-aktywiści czy „policjanci pamięci”? Co
   sprawa Wałęsy mówi o przenikaniu się dyskursów
   historycznego, sądowniczego i aktywistycznego    361
   Cenckiewicz i Gontarczyk: między historykami-
   biurokratami a historykami-aktywistami    361
   „Przyczynek do biografii” Wałęsy i jego recepcja
       365
   Być historykiem w IPN    370
   Historycy-urzędnicy    371
   Twórczość historiograficzna a struktura pola
   historii    375
   Wnioski    379
  
  Zakończenie    381
  Spis tabel i wykresów    386
  Wykaz skrótów    388
  Bibliografia    391
  Indeks osób    402
RozwińZwiń