Główną przesłanką powołania do życia pododdziałów antyterrorystycznych Policji była konieczność przeciwdziałania zjawiskom niezwykle groźnym dla bezpieczeństwa publicznego, jakimi niewątpliwie były rosnące zagrożenia związane z terroryzmem oraz terrorem kryminalnym, przejawiającym
się również w formach charakterystycznych dla przestępczości zorganizowanej. Stały rozwój tych zagrożeń spowodował konieczność powołania
sił zdolnych skutecznie im się przeciwstawiać, odpowiednio wyszkolonych, wyposażonych i przygotowanych do podejmowania zróżnicowanych
działań.
Wieloletnie doświadczenie w działaniach antyterrorystycznych oraz kontakty z czołowymi przedstawicielami tej dziedziny na świecie pozwoliły na wypracowanie odpowiednich technik, właściwych rozwiązań taktycznych oraz procedur umożliwiających skuteczne działanie w sytuacjach
ekstremalnych. Wiele umiejętności, od ataku (zdobywanie budynków, mieszkań, pojazdów mechanicznych, samolotów), przez działania ochronne
(zabezpieczenia osób, mienia, imprez masowych), rozbrajanie ładunków wybuchowych, aż po skuteczne negocjacje, opiera się na wszechstronnym
wyszkoleniu. Skoki ze spadochronem, techniki podwodne, techniki wysokościowe, trening fizyczny, strzelanie — zarówno szybkie, precyzyjne,
jak i wyborowe — to dziedziny, w których antyterroryści osiągają bardzo wysoki poziom. Należy podkreślić, że specyfika szkolenia jednostek
antyterrorystycznych jest w wielu aspektach zbliżona do tej, która obowiązuje w wojskowych formacjach sił specjalnych. Dotyczy to nie tylko wyszkolenia indywidualnego, lecz także taktyki działania zespołowego, która stanowi swoistą kompilację taktyki wojskowej i policyjnej.
Główne zadania związane z obronnością kraju w przypadku zbrojnej agresji potencjalnego przeciwnika realizują Siły Zbrojne Rzeczypospolitej
Polskiej. Strategia obronności naszego kraju zakłada również udział jednostek pozamilitarnych, spełniających rozliczne funkcje wspomagania
działań militarnych. Należy jednak sądzić, że policyjne formacje antyterrorystyczne,
mimo że stanowią jeden z elementów pozamilitarnego podsystemu, z uwagi na specyfikę działań prowadzonych w czasie pokoju są
profesjonalnie przygotowane do bezpośredniego udziału w walce zbrojnej.